-CANADA VEERTIEN / een einde-
Het laatste lift-schetsje. Deze Iranees kon z'n vrouw laten stoppen voor ons (nog nipt, hij moest een heel stuk terugwandelen om ons van de berm te plukken). Die arabische lettertjes spellen een gedicht dat zoiets zegt als 'wanneer ik bid en mij richt tot God, besef ik plots dat God in mijzelf is'.
En zo reden we Vancouver binnen (de Iranezen brachten ons speciaal tot op de campus, waar we moesten zijn, en knuffelden ons).
In Vancouver zelf heb geen portretjes meer gemaakt, dus
hier eindigt het relaas, helaas
_